Με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από το πραξικόπημα του 1967, διατυπώσαμε το κάλεσμα στην ημερίδα για τις εικαστικές τέχνες και την αρχιτεκτονική κατά την επταετία της δικτατορίας στην Ελλάδα με όρους «ρωγμών» και «αδρανειών». Το κύριο κίνητρό μας ήταν να συνεχίσουμε μια ανοιχτή συζήτηση για τις πολιτικές διαστάσεις ενός ιστοριογραφικού ερωτήματος: Όταν μιλούμε για τους θεσμούς και τους ανθρώπους των εικαστικών τεχνών και της αρχιτεκτονικής από το 1967 έως το 1974, αναγνωρίζουμε μια μακρά δεκαετία του ’60, η οποία περιλαμβάνει και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70, ή μιλούμε για μια βραχεία περίοδο ανάπτυξης, από το 1960 ως το 1966, ανάπτυξης που ανακόπτεται βίαια με το πραξικόπημα της 21ηςΑπριλίου και συνεχίζεται με τη μεταπολίτευση;
Από τις τοποθετήσεις που δημοσιεύονται στον παρόντα τόμο φαίνεται να προκύπτει η εξής απάντηση: Όσο σφαλερό είναι να εξαιρεθούν οι εικαστικές τέχνες και η αρχιτεκτονική από τη μελέτη της ευρύτερης κουλτούρας (δημοφιλούς και άλλης), τόσο άστοχο είναι και να συγχωνευθούν σε αυτήν.
Λία Γυιόκα-Παναγιώτης Μπίκας
Διαβάστε το e-book εδώ.
